Kardeşlerim, abilerim ve ablalarım, öncelikle hepinize selamlar.
Bugün bildiğim ve araştırdığım kadarıyla, yeni stadımızda bilimsel olarak Beşiktaş’a nasıl daha olumlu tesir edebiliriz açıklamaya çalışacağım. Yazıdaki tüm öneriler kişisel görünse bile genel olarak kişisel çıkarımlarımın tüm dayanağı bilimsel gerçekliklerin veya tezlerin üzerine kuruludur. Bu açıdan sizin şüphe ettiğiniz ve inanmadığınız her yönü tekrar ele alıp değiştirilmeye ve koşullar değiştikçe de güncellenmeye mecburdur.
Öncelikle diğer 2 forum girdimde de vurguladığım ve çok önemsediğim bir gerçeklik var: İnsanlar akılları, bedenleri ve duygularıyla mücadele eder. Mücadele esnasında akıl ve bedenlerini değiştiremezsiniz ama duygular her an değişebilir. Bu bütün mücadelelerde aynıdır. Sahada, ilkokulda, uzay araştırmalarında, şantiye çalışmalarında hiç fark etmez.
Konumuz, aklımız, fikrimiz Beşiktaş. Dağıtmadan devam edeyim. Bahsi geçen bir futbol müsabakası olduğunda mücadelenin ana figürleri oyuncular, taraftarlar ve teknik ekip. Taraftarlar olarak da yegane değiştirebileceğimiz şey duygular. Taraftarında asıl görevi bu duyguları kendi takımı lehine yönlendirmek ve gerektiği takdirde manipüle etmektir. Yönlendirme derken zaten hazırda var olan lehimize duyguları artırma (oyuncularımızın isteği, galibiyet inancı, rakibin ümitsizliği vs.), manipülasyon derken de aleyhimize olan duyguları (oyuncularımızın tutukluğu, rakibin hırsı vs.) olabildiği kadar tersi yönde değiştirmek. Normalde bu ikisi için çok farklı davranış ve hamleler gerekirken, hali hazırda zaten bir rakiple aynı saha da olduğumuz için doğru kurgulanan her davranış ikisine de aynı anda hizmet edecektir.
Burada taraftar ve ambiansı ayrı tutmayacağım. Yani stadın giriş müziğinden, taraftarın marş ve tezahüratlarına, gol ve oyuncu anonsundan, görsel algı.. Yani oyuncu ve teknik ekibin dışında kalan her şey. Burada görsel algı konusunda birçok abimizin ileri paint (: çalışmalarından sonra laf söyleyecek durumda değilim. Görsel sanatlarla uğraşanlar bu konuda hem bilimsel hem de kendi deneyimlerinden yola çıkarak mutlaka uygun önerilerde bulunacaklardır. Fakat şu 3 konuya değinmek istiyorum: Giriş müziği, taraftar marş ve tezahüratları ve gol anonsu.
Ben normalde teknik işlerle ilgilenen bir mühendis olsam da, çok uzun bir süredir davul (daha çok kullanılan tabirle bateri) çalıyorum. Müziği, ritmi ve bunların insanları yönlendirme becerisini hem deneyim hem de bilimsel olarak iyi bildiğimi düşünüyorum. Bir sonraki tezahürat ve marşlar konusunda da sıkça işleyeceğim için öncelikle şu iki konuda hemfikir olmamız lazım:
1 – Oyuncularımızın yarısı Türkçe bilmiyor.
2 – Bir bütünlük içerisinde ise şayet müzik mi sözler mi? Bu dünya üzerinde çok sorulan ama fazla tartışılmayan ve cevabı bilimsel olarak verilmiş bir sorudur. Hem bu konu için hem de başka şeyler için bu karşılaştırmaya ihtiyacı olan arkadaşlar google akademik veya normal arama olarak music vs lyric diye aratıp bilgilenebilirler. Bu kısım için yeterli olacak argüman:
‘’ The music is the foundation. It is 50% of the equation on paper. But it's the music that gives you things like feel, rhythm, dynamic, melody and atmosphere. Music lifts the words off the page!
There are many songs with such great music they can allow a weaker lyric. But if you pair a great lyric with weak music, it won't have a chance. ‘’
Şimdi gelelim ilk kısma. Giriş müziği:
Kolay kolay dünyanın hiçbir takımı giriş müziği olarak kendi marş vs. lerini kullanmazlar. Çünkü kabul edelim ki takımlar için yapılan marşların neredeyse tamamı müzik olarak çok kalitesizdir.
Benim hem ritm, hem ambians hem de Beşiktaş ruhu için bir sürü önerim var. Fakat Beşiktaş’a en oturacağını düşündüğüm giriş müziği şudur:
Diğer konu marş ve tezahüratlar: Arkadaşlar futbol gibi devamlı fizik gücü ve yüksek konsantrasyon beklenen sporlarda, sporcucular sizin marşlarınızdaki sözleri çoğu zaman anlamazlar. Eğer anlıyorlarsa zaten konsantrasyonları eksiktir. İnsanlar müzik dinlerken ders çalışabilir fonda. Hatta ciddi derecede yararı da olabilir. Fakat kimse şarkı sözlerini içinden mırıldanarak ders çalışamaz. Ki futbol oynamak ders çalışmaktan çok daha yüksek konsantrasyon gerekir. Yine birçok futbolcumuzun da hali hazırda Türkçe bilmediğinin de farkına varmak lazım. Arkadaşlar kabul edelim statlara hem takımımızı desteklemek hem de kendi tatminimizi yaşamak için gidiyoruz. Uzun uzun marşlar söylemek bu açıdan bakıldığında tamamen ‘kendini tatmin’ kısmına girmektedir. Gerekli midir? Kesinlikle.
Fakat önemli soru: Ne zaman? Bu sorunun doğru cevabını bulmak gerekir işte. Şahsen kazandığımız bir maçın sonunda hem oyuncular hem de tribün olarak yaklaşık 10-15 dakika gerekli tatmini yaşayabildiğimizi düşünüyorum. Ki yine kanımca bu fazlasıyla yeterli olmalı.
Maç içerisinde oyuncumuzun adrenalinini bile kontrol edebildiğimiz zaman katkı veren taraftar olabiliyoruz. Yine bu konu ile ilgili ‘’effects of adrenaline on sports performance’’ diyince binlerce akademik çalışma bulabilirsiniz (evet maalesef en basit konularda bile araştırma yaparken İngilizce bilmek zorunda kalıyoruz). Kısacası doktorlar şöyle der: Adrenalinin sporcu üzerinde hem pozitif hem de negatif etkileri olsa da genel olarak oldukça pozitif demek yanlış olmaz. Hele sporcu deneyimli ve bunu kendini provake etmeye yönlendirme alışkanlığı kazanmış ise tadından yenmez. Şimdi burada konu şu: Oyuncularımızın adrenalinini konsantrasyonlarını bozmadan nasıl istediğimiz seviyede tutarız. Bizdeki heyecanı nasıl onlara yansıtırız. Buradan sonra ise tamamen o adrenalini kullanmayı bilen profesyonel oyuncuların işi. Olimpiyat maçını hatırlayın. Opare’nin ‘bu takım için kendimi öldürürüm’ demesi tesadüf değildir. Porto’da oynamış bir oyuncunun (Porto tribünleri bence avrupada rahatlıkla ilk 10 a girer) herhangi bir yerde kendini öldürecek dereceye gelmesi çok normal değildir. Özellikle o maç bambaşkaydı. Gelen herkes mutlaka hatırlayacaktır.
Velhasıl bizim bile maçın heyecanından çoğu zaman anlamını sorgulamadan bağırdığımız kelimelerin futbolcuların için herhangi bir ehemniyeti yok. Oyunda kalmak lazım. Oyuncuların da oyunda kalmasını sağlamak lazım.
Son olarak bu adrenalin meselesine bir parantez açmak istiyorum. Öncelikle şunu söylemem lazım yıllardır Beşiktaş formasına en yakıştırdığım birkaç isimden biridir Olcay Şahan. Kendisinin geldiğinden beri herhangi bir sakatlığı olmadığı sürece ilk 11 oynaması gerektiği düşünüyorum. Velhasıl bu çocuğun sorunu az önce üstte söylediğim ‘’ Hele sporcu deneyimli ve bunu kendini provake etmeye yönlendirme alışkanlığı kazanmış ise tadından yenmez’’ cümlesinde gizlidir. Olcay zaten çok heyecanlı bir oyuncu, üstüne biz ekstra bir şey koyduğumuz andan itibaren kontrolü çok kayboluyor. Dikkat edin Olcay için ne zaman hafif ıslık başlasa, daha büyük bir kısım tepki verse bile dağılır. Olumlu veya olumsuz herhangi bir heyecan anında kendinden daha aşağı seviyede performans gösteriyor. Eğer olur da bir şekilde bu yazı kendisine veya yönetimden birine ulaştırılırsa lütfen, bakın yalvarırım bir mentor, doktor, psikiyatr ne olursa bu çocuğa 5-10 seans bir şey yapın. Adrenalini kendini provake etme yönünde kullanmasını öğretin. Zira bütün takıma fayda sağlayıp o coşkuyu verdiğimiz anlarda, Olcay’ın düşüşünü canlı canlı izlemek her defasında çok üzüyor. Bazı arkadaşlar tarafından büyük tepki çekmesinin sebebi ise: Bizim gazımızla tüm takım kıvama gelirken Olcay’ın gaza gelen takımda tek gerileyen oyuncu olmasıdır. Normalde herhangi bir oyuncu takım kötüyken berbat oynasa bile çok göze batmaz. Bu yüzden çoğumuzun evinden biri gibi sevdiği Olcay’ı lütfen kurtarın. Olcay’ın iyi performans gösterdiği maçlara dikkat edin. %80 i deplasmandır veya takımın ve taraftarın normal viteste gittiği anlardır. Takım sakinken Olcay takımın aklıdır. Takım 5. Vitesteyken ise Olcay takımın şaşkını (:
Velhasıl ne diyorduk. Hah bir de anons. Burada yönetimden bir ricam olacak. Hiçbir emekçi kardeşimin ekmeğiyle oynamayız veya deneyimini bir kenara bırakamayız. Mutlaka kendisinin de yıllardır bu işin erbabı olarak biriktirdiği bizden çok daha net gördüğü onlarca şey vardır. Lakin ricam şu: Lütfen güzel bir hikaye oluşturun ve emekçi kardeşimize konu ile ilgili ciddi bilimsel bir eğitim aldırın. Sadece golü atan kişinin ismini bağırmakla takımı itip, karşı takıma mesaj veremezsiniz. Bu mesajı siz kötüsünüz, biz iyiyiz diye verebilirsiniz. Üstelik kişisellik değil ‘biz’ kavramı yaratmak çok önemli. Anons şudur:
İçinde biz varız, içinde rakip var. İçinde naiflik, sportmenlik ve başarı var.
Ayrıca oyuncunun gol atması ve değişimi dışında, oyun akışında kesinlikle bir kişinin ismi anılmamalı ve tezahürat konusu olmamalı. 60 dakikada 0-0 veya 5-0 giden bir maçta Kuvarejma Kuvarejma veya Olcay Şahan demek saçmalığın daniskası. Bu 2 kere 2 4 tür. Kimseyle tartışmam bile. Prese alkış, güzel müdahalaye alkış, iyi ortaya iyi niyete ellerin kopana kadar alkış. 11 kişiyi aynı anda alkışlayabilirsiniz, ama 11 kişinin aynı anda ismini söylemek için tek şansımız var ‘Beşiktaş’
Sesi kısık, gözü yaşlı binlerce zafer dileğiyle.
Dönüyoruz!
zeki bir arkadaşımızsın...güzel düşüncelerin var.. lakin
giriş müziği seçimini beğenmedim.. rakibi baskılayıcı epik bir müzik daha uygun olur..
gol sonrası anons görüşüne kesinlikle katılıyorum. yıllar önce weser stadion da maç seyretmiştim. almanyada genelde seyirci ile interaktif gol anonsları var..
bizim en son Sporting Lisbon maçında yediğimiz 2. ve 3. golün anonsu da bizi psikolojik olarak etkiledi...
çünkü bu tip anonslarda
humiliaton yani aşağılama öğeleri var... ev sahibi takıma güven aşılarken rakibe umutsuzluk duygusu veriyor...
rakip takımın otobüsle stada girdiği andan itibaren çeşitli öğelerle psikolojik baskı unsuru yaratılmalı...
merak ettim hangi üniversite ve bölümden mezunsun?
@Adaletli Kartal
