Bize, suratında kazanma hissi olan adam lazım ya. Rakip taraftarın yüzüne baktığında ürkeceği türde, özgüvenli...
Talisca öyleydi mesela. Duruşu, yüz ifadeleri, o kadar rahattı ki... Çok kötü de oynasak, 'hallederiz' ifadesi olurdu.
Mario Gomez öyleydi. 'Son 10 dakika, ne yapacağız' diye tırnaklarını yiyorsun, Gomez'e bir bakıyorsun, 'hallederiiiiiz' suratı var...
Pepe öyle, Atiba öyle, Quaresma bir miktar öyle, Babel biraz öyle...
Onun dışında mağduriyet, halsizlik, bıkkınlık, panik... Oğuzhan'ın kaşlar hep Küçük Emrah... Tolgay hep mutsuz. 'Ne güzel 9-6 işim vardı, nerden girdim bu işe' der gibi bakıyor. Caner hep mağdur, bütün haksızlıklar ona yapılıyor. Gökhan hep memnuniyetsiz... Lens zaten Yılmaz Morgül... Ljajic'te de hiç 'kazanan' oyuncu suratı yok. O da mağdur. 'Arkadaşlarımın yardıma ihtiyacı vardı, geldim, şu kolileri şuraya taşırım, sonra bana müsaade' tipi...
Kendimize güvenimizi neden kaybettik, ne oldu anlamak zor...