Olağanüstü hallerimize bakma sen... Biz hiç sıradan olmadık ki. Ağır ödedik bedelini, sahip olduğumuz her şeyin... Dünyanın dört bir yanından geldik, vatan bildiğimiz bu topraklara. Başımız öne eğilmez. Gitmeyiz. Tek bir karış toprağını savaşmadan terk etmeyiz. Laz, Kürt, Manav, Muhacir, Çerkeziz. Irkımız, dinimiz, mezhebimiz farklı. Lakin biz biriz. Bayrağımız bir, devletimiz tek. Yek vücut olmuş milletimiz. Biz geçici değil, ebediyetiz...
Sen, Alman Federal Cumhuriyeti’nin resmi devlet armasında, bir figürden mi ibaretsin? Uçmayacak mısın? Zorluklara kanat gerip, konmayacak mısın zirveye? Son birkaç gün mü ayırdı bizi? Defans arkasında, Oğuzhan’ın paslarıyla buluşmayacak mısın? Quaresma’nın trivelasında, kim gidecek arka direğe? Kollarını açıp koşmayacak mısın tribünlere, gol sonrası? Yok musun artık? Kartal ısınmaya çıktığında sahada olmayacak mısın? İsmin okunmayacak mı esame listesinde? Yok musun harbiden? Şaka mı bu? Bu kadar mı Alman’sın be Gomez...
“Git”, diyebilir mi evladına Kara Kartal. Küsüp, yüz çevirebilir mi senden yana? Diyecek laf bırakmadın ama yine de son bir lafımız var: Yolun açık olsun evlat. Güle güle Kral Kartal...
FEYYAZ UÇAR
