1967 senesinde doğmuşum.beşiktaş 1966-1967 senesinde şampiyon olmuş.ilk gittiğim maçı hatırlamıyorum,sanırım 1.5 yaslarındaymısım elbette babam götürmüş.fakat sanlı'yı,yusuf'u tezcan'ı hayal meyal de olsa hatırlıyorum.11 yaslarıma kadar babamla maçlara gittik,sonra tek başıma gitmeye başladım.doğduğumdan beri beşiktaş hala şampiyon olamamıştı ve işin kötü tarafı şampiyonluğa da oynayamıyordu.önce kadıköy sonra erenköy'de oturmaya başladık.genel olarak herkes fenerbahçeliydi,ve ya fener ya trabzon şampiyon oluyor bütün mahallenin çocukları bennle dalga geçiyor ben her hafta elime bayrağı alıp inönü ye maça gidiyordum.ya zar zor yeniyor ya da berabere yada mağlup oluyorduk.bir sene trabzonlu bakkal beşiktaş küme düşer diye benle iddiaya girdi,çünkü zonguldak macı vardı yanılmıyorsam ve yenilirsek gercekten büyük ihtimal küme düşecektik.2-1 yendik ve maalesef stadın coğu da boştu.Beşiktaş kötü gidiyordu stad dolmuyordu ve ben hep üzülüyordum.Ama her hafta beşiktaş'ın macına gidiyordum.Ve en sonunda 1982 senesi geldi.şampiyonluğa oynuyorduk yıllar sonra,sondan 1 hafta önceki trabzon maçı inönü de oynanacaktı ve çok uzun seneler sonra gece maçı olacaktı.saat 18.00 de başlayacaktı maç ve ben sabah saat 08 de stadın kapısındaydım.0-0 bitti trabzon un kalesinde şenol oynuyordu.bir hafta sonra eskişehir de şampiyon olduk.o sene beşiktaş çarşısını hiç unutamam gök gözükmüyordu bayraklardan.hayatımın en mutlu günleriydi sanırım.artık dalga gecemeyeceklerdi,beşiktaş şampiyon olmuştu.şimdi bakıyorumda bazı arkadaslar hemen yelkenleri suya indirmiş.Nerelerden nerelere geldik unutmayalım diye bunları hatırlatmak istedim.Beşiktaş büyük taş dır baş yarar.bu sene şampiyon olacağız sadece takımımızı destekleyin.
